19

==

‘Lust je een kopje thee?’ bood Sandra aan. Ze richtte haar aandacht op Helene. ‘Je ziet eruit alsof je wel een lekker rustgevend kopje kunt gebruiken.’

‘Dank je.’ Helene knikte. ‘Graag.’ Ze keek naar Joss en Lorna, die om haar heen zaten op Sandra’s grote zachte sofa.

‘Haal een paar keer diep adem,’ stelde Lorna voor. ‘Je hebt een verschrikkelijke avond gehad.’

‘Het gaat wel,’ hield Helene vol.

Sandra kwam terug met een kop thee en gaf die aan Helene voordat ze voor haar op de grond ging zitten. ‘Hoor eens, je kunt hier zo lang blijven als je wilt, oké?’

Helene glimlachte. ‘Dank je, maar ik ga straks naar huis. Ik zal toch een keer de gevolgen onder ogen moeten zien.’

‘Is Jim niet degene die de gevolgen onder ogen moet zien?’ vroeg Joss. ‘Hij is degene die een privédetective heeft ingehuurd om jou te laten volgen.’

Helene haalde haar schouders op. ‘Ik zou eerder een poot hebben om op te staan als de detective niet zulke sappige details over me had ontdekt.’ Ze trok een wenkbrauw op. ‘Doe nu maar niet alsof jullie je niet afvragen waar hij het over had.’

‘Je hoeft ons niets te vertellen als je dat niet wilt,’ zei Lorna, hoewel ze razend nieuwsgierig was naar wat Gerald bedoeld had toen hij zei dat Helene... nou ja, Helene niet was.

‘Dat hoeft echt niet,’ stemde Sandra in, en Joss knikte.

‘Jullie liegen dat jullie barsten.’ Helene lachte even. ‘Maar, om jullie de waarheid te vertellen, denk ik dat het me wel goed zal doen om mijn hart te luchten. Ik hou het al heel lang voor me.’ Ze nam een slok thee en iedereen wachtte, praktisch met ingehouden adem, af tot ze verder zou praten. ‘Gerald heeft gelijk. De naam die ik bij mijn geboorte kreeg is Helen. Helen Sutton.’

‘Dat is nagenoeg hetzelfde!’ vond Joss.

‘Dat is niet het hele verhaal. Ik ben in Charles Town, West-Virginia opgegroeid, naast de renbaan. Dat was... bepaald geen glamour. Ik heb heel wat keren letterlijk op blote voeten naar school moeten lopen.’

‘Ooo.’ Joss zag eruit alsof ze in janken uit kon barsten.

Lorna had het gevoel dat het bij haar ook niet veel scheelde.

Maar Helene stak een hand omhoog. ‘Nee nee, geen medelijden. Ik vertel gewoon hoe het was. En zoals jullie allemaal weten, leid ik nu een bevoordeeld leven, dus jullie hoeven echt geen medelijden met me te hebben. Maar goed, het volstaat om te zeggen dat het geen prettig leventje was. Voor mijn familie dan, niet noodzakelijk voor iedereen in het dorp. Maar mijn vader was alcoholist, en hij was hardhandig tegen mijn moeder en mij. Toen mama stierf zei de dokter dat het een beroerte was, maar ik zweer dat het kwam doordat ze één keer te veel te hard door mijn vader was geduwd.’ Helene nam nog een slok thee, en Lorna merkte dat ze de mok met trillende handen vasthield.

‘Is hij er ooit voor bestraft?’ vroeg Sandra.

‘O, absoluut niet,’ antwoordde Helene, ongebruikelijk bot. ‘Zo werkte het daar niet. En ik kan niet bewijzen dat het zijn schuld was, ondanks alles. Hoewel het zeker zijn schuld was dat ze zo’n ellendig leven had tijdens hun huwelijk.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Aan de andere kant, koos ze haar eigen hel. Dat doen we allemaal.’

Lorna dacht aan haar afgelopen relaties. In sommige was ze te lang blijven hangen, gewoon omdat ze te lui was of misschien te bang om alleen te zijn. ‘Dat doen we zeker,’ was ze het met Helene eens.

Sandra zat ook te knikken, met een afwezige blik in haar ogen.

En Joss zat hen alleen maar aan te kijken.

‘Dat is het? Dat is alles wat die vent over je heeft?’ vroeg Lorna. ‘Want ik moet eerlijk zeggen dat ik op iets schandaligers hoopte.’

Helene lachte. ‘Nou, ik heb niemand vermoord. Maar ik heb wel mijn hele verleden bij elkaar gelogen. Ik heb een fictieve geschiedenis verzonnen, dat ik opgegroeid ben in het midwesten, mezelf fictieve overleden ouders gegeven die rechtschapen en motiverend waren. Ik was een fictieve cheerleader en bijna koningin van het bal in mijn laatste jaar.’

‘Bijna?’ vroeg Sandra verbaasd. ‘Waarom niet meteen koningin?’

Helene glimlachte. ‘Ik moest het realistisch houden. Fictieve teleurstellingen aan mijn fictieve perfecte leventje toevoegen.’

‘Dat lijkt me geweldig!’ zei Joss. ‘Dat zou iedereen moeten doen, gewoon verzinnen wie we willen zijn. Dan zouden mensen waarschijnlijk een stuk gelukkiger zijn.’

‘Dus toen je Jim ontmoette, werkte je bij Garfinkels, toch?’ vroeg Lorna.

Helene knikte. ‘En ik ging naar school.’

‘Dus het werd echt een Assepoestersprookje,’ zei Lorna. ‘Gedeeltelijk bedoel ik dan. Je hebt je paleis, al heb je geen prins.’

‘O, in het begin leek hij wel een prins,’ zei Helene, en ze glimlachte om een dierbare herinnering. ‘Zo slecht was hij nou ook weer niet, ook nu niet. Het is een goede man, over het algemeen. Hij is alleen niet zo’n geweldige echtgenoot.’

Lorna wilde schreeuwen: maar hij heeft je laten volgen door een privédetective! Maar dat deed ze niet omdat als Helene bij de gluiperd die dat deed wilde blijven, het niet aan Lorna was om haar terecht te wijzen.

Lorna was zelf ook bij genoeg gluiperds gebleven, en voor veel minder geld en prestige dan Helene ervoor terugkreeg.

‘Toch vind ik nog steeds dat je wel iets schokkenders had mogen verzinnen,’ plaagde Lorna. ‘Zo zou ik het roddelblad niet kopen.’

‘Wat dacht je van het feit dat ik in juli op winkeldiefstal ben betrapt bij Ormond’s?’ vroeg Helene met opgetrokken wenkbrauwen.

Joss ademde hoorbaar in.

Lorna’s mond viel open.

Sandra... Gek genoeg keek Sandra niet erg verbaasd. ‘Oké, laat die thee maar zitten. Dit vraagt om margarita’s. Doet iedereen mee?’

Iedereen deed mee.

‘Méén je dat?’ vroeg Joss aan Helene toen Sandra was opgestaan en naar haar kitchenette was gelopen, waar ze met veel herrie de hoognodige borrels bereidde.

Helene knikte. ‘Het was een enorme inschattingsfout. Een moment van woede omdat Jim mijn creditcards had geblokkeerd, en ik vond dat hij de pot op kon, ik zou niet wéér blootsvoets gaan, niet door hem, en dus liep ik de winkel uit met Bruno Magli’s aan. Ik liet een paar Jimmy Choo’s achter, maar Ormond’s doet blijkbaar niet aan ruilhandel.’

‘En je bent betrapt?’ vroeg Lorna ongelovig.

Helene kromp een beetje ineen. ‘O, ja. Zoals ik al zei, was het een erg domme zet. Zo’ – ze spreidde haar armen uit – ‘nu kennen jullie mijn diepste geheimen. En jullie weten waarom ik in grote problemen kom als Jim erachter komt. Hij zal publiekelijk vernederd worden als iedereen hoort dat zijn vrouws cv, wat in talloze liefdadigheidscatalogi en politieke bio’s staat gedrukt, totale onzin is.’

‘Denk je er weleens over om bij hem weg te gaan?’ vroeg Sandra voorzichtig, toen ze de kamer in kwam lopen met drie glazen. Ze gaf er een aan Helene. ‘Niet dat ik zeg dat dat zou móéten.’ Ook Lorna en Joss gaf ze een drankje.

‘O, natuurlijk zou dat moeten,’ zei Helene, die met haar hand wuifde en de margarita aanpakte. Voor ze verderging nam ze een grote slok. ‘God, als ik dit verhaal aan zou horen, zou ik me ook afvragen waarom die domme vrouw niet al veel eerder weg is gegaan in plaats van zo lang met de stress van zo’n leugen te leven.’ Ze gaf een droog lachje. ‘En het antwoord daarop is dat ik gewoon zwak ben. Of was. Ik denk er de laatste tijd steeds vaker over na. Scheiden is, politiek gezien, niet meer zo erg als vroeger. Als Jim en ik nu scheiden, kan hij in de volgende paar ambtstermijnen toch voor een hogere functie kandidaat zijn.’

Sandra kwam de kamer binnen met haar eigen drankje, ging zitten, en nam een slok.

‘Natuurlijk. Dan ben jij zijn Jane Wyman,’ zei Lorna. ‘Niemand ziet haar nog als Ronald Reagans eerste vrouw. Ze is gewoon Angela van de serie Falcon Crest.’

‘Precies,’ zei Sandra, die haar glas neerzette. Dat was al voor een derde leeg. ‘Ik zat net te denken in welke serie ze ook alweer speelde.’

‘Ik ken mijn Falcon Crest,’ zei Lorna, die erover nadacht om aan te bieden in de keuken een kan met het drankje te maken, aangezien het ernaar uitzag dat ze dat nodig zouden hebben.

Sandra moest hetzelfde hebben gedacht, want ze zei: ‘We hebben meer margarita’s nodig.’ Ze stond al op maar Lorna hield haar tegen.

‘Blijf maar lekker zitten, ik maak ze wel. Staat alles klaar?’

Sandra keek dankbaar. ‘Ja, alles staat op het aanrecht.’

‘Ik ben zo terug.’ En inderdaad, Sandra had een uitstekende fles tequila reposado, Rose’s lime juice, triple sec en grand marnier. Die meid hield wel van een feestje.

Ze gooide de ingrediënten bij elkaar, samen met wat ijs uit de machine aan de deur van Sandra’s roestvrijstalen koelkast en liep ermee de kamer in toen Sandra net haar verhaal ging vertellen.

‘Als we toch ons hart aan het luchten zijn... ik heb ook een geheime identiteit,’ zei ze, en ze nam nog een slok van haar drankje. ‘Meerdere zelfs.’

‘Oké, op tafel ermee,’ zei Lorna, die Sandra’s glas bijvulde zodat ze zou blijven praten. ‘Wie ben je?’

‘Ik ben,’ Sandra schraapte haar keel en ging rechtop zitten, waarna ze de namen op haar vingers telde, ‘dr. Penelope, sekstherapeut; Britney, het ondeugende schoolmeisje; Olga, de Zweedse meesteres...’

Dit was bizar.

‘... tante Henrietta, de gemene oude tante die altijd slaag gaf; en de immer populaire Lulu, het Franse dienstmeisje.’ Ze glimlachte. ‘Onder anderen. Ik ben telefoniste bij een sekslijn.’

Dit was véél schokkender dan Helenes verhaal. Sandra telefoniste bij een sekslijn? Ze leek zo verlegen! Zo conservatief! Zo... zo... aseksueel.

Lorna gooide haar drankje achterover.

‘Wat betekent dat?’ vroeg Joss. ‘Als in die advertenties achter in City Paper, waar mensen naar kunnen bellen en handen vol geld per minuut moeten betalen?’

‘Precies. Ik verdien één dollar vijfenveertig per minuut.’

‘Wauw!’ Lorna dacht er meteen over na of ze zichzelf zover kon krijgen vieze praatjes tegen vreemdelingen op te hangen door de telefoon.

Het geld loog er in elk geval niet om.

‘Dus dat bedoelde je met “communicatie” toen we je vroegen wat je deed, hè?’ Helene stak een vingertje naar Sandra op. ‘Schande. Dat je het ons niet eerder verteld hebt, bedoel ik. Ik vind het geweldig. Het is zo gedurfd!’

‘Dat kan het zijn.’ Sandra leek onverstoorbaar. ‘Sommigen van de bellers willen echte kinky dingen, maar het zal je verbazen hoeveel er gewoon op zoek zijn naar iemand om mee te praten. Zelfs voor 2,99 per minuut.’ Als antwoord op Joss’ nadenkende blik zei ze: ‘Het bedrijf waar ik voor werk krijgt iets meer dan de helft, en ik de rest.’

‘Ja, dat snap ik,’ zei Joss. De wereld werd al aangenaam onvast voor Lorna, maar Joss leek nog volkomen nuchter. ‘Ik probeerde alleen te bedenken hoe hoog de opbrengsten voor het bedrijf zelf zijn, als ze een team van vrouwen dit vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week laten doen. Dát is pas business.’

Lorna kon niet geloven dat de lieve kleine Joss niet gechoqueerd was door de baan, en het gewoon zag als een manier om snel rijk mee te worden. ‘Klein zakenvrouwtje,’ zei Lorna glimlachend. ‘Voor we het weten, ben jij een hoerenmadam.’

‘Er is grof geld mee te verdienen,’ zei Joss ernstig. ‘Jezus, mevrouw Cathell, in Felling, heeft er een fortuin mee verdiend. En ze gaf aan de gemeenschap, stopte geld in de collectezak van de kerk, en niemand heeft er ooit van gezegd dat het onbehoorlijk was.’ Toen, omdat iedereen in stilte naar lucht hapte, voegde ze eraan toe: ‘Maar ik ben alleen geïnteresseerd in het bedrijfsplan, niet in de business zelf.’ Ze keek beschaamd en voegde er nog aan toe: ‘Ik heb Handel en Webdesign gedaan op de hogere school.’

Sandra stemde in. ‘Mijn salaris komt van een bank op de Cayman-eilanden. Ik zou het niet erg vinden om ergens op een strand te zitten en het geld zo binnen te zien stromen.’

‘Hoe ben je in dat vak terechtgekomen?’ vroeg Lorna gefascineerd.

‘Agorafobie.’ Sandra lachte. ‘Dat is de waarheid, maar eigenlijk maar half. Ik ben altijd een beetje... verlegen geweest. Ik hou er niet zo van om onder de mensen te komen.’

‘Waarom niet?’ vroeg Joss.

Sandra keek haar aan alsof ze probeerde te peilen of Joss een geintje maakte of niet. ‘Ik ben al mijn hele leven het dikke meisje. Op school lachten de andere kinderen me uit. En in de echte wereld deden volwassenen – mensen van wie je zou denken dat ze beter wisten – hetzelfde. Mensen kunnen zo wreed zijn.’

Helene legde een hand op die van Sandra en strengelde haar vingers in de hare. ‘Dat verdiende je niet.’

Sandra glimlachte. ‘Dat begin ik me te realiseren. Sinds ik jullie heb leren kennen, eigenlijk. Ik ben de afgelopen weken vaker buiten geweest dan in de afgelopen vijf jaar. Ik heb Mike ontmoet’ – ze bloosde – ‘alles is zoveel beter geworden.’ Haar ogen glansden. ‘Jezus, nu moet ik huilen.’

‘Niet doen, dan moeten we straks allemaal,’ zei Lorna. Het leek wel alsof haar hart brak.

Sandra snufte. ‘Oké, genoeg. Dit hoort geen tranentrekker te zijn, het is juist iets góéds. Schoenen zijn altijd al mijn vrienden geweest. Mijn moeder moest mijn schooluniformen voor de basisschool speciaal bestellen, en ik kon niet zoals de andere meiden trendy kleding kopen in het winkelcentrum, maar schoenen pasten altijd. Uit de winkel, een catalogus, het maakte niet uit. Hoe zwaar ik ook was, welke maat spijkerbroeken ik ook droeg of op welke afdeling van het warenhuis ik die moest kopen, mijn schoenmaat was 38, en dat was dat.’ Ze knipte met haar vingers. ‘Als ik schoenen uit een catalogus bestelde en om maat 38 vroeg, zei dat niets over mij. Voor zover zij wisten kon ik Jennifer Aniston wel zijn. En zo, nu ik erover nadenk, is het ook een beetje om telefoniste van een sekslijn te zijn.’

‘Dat is dan waarschijnlijk geen toeval,’ merkte Helene op. ‘Vind je je werk leuk?’

‘Soms wel.’ Sandra haalde haar schouders op. ‘Dat heb ik nog nooit aan iemand toegegeven. Niet eens aan mezelf.’

‘Maar dat is juist goed,’ meende Joss. ‘Het is belangrijk dat je je werk leuk vindt. Ik zou willen dat ik hetzelfde kon zeggen.’

‘Ik ook, liefje,’ zei Lorna. ‘Wacht maar tot je met die bevriende advocaat van Sandra hebt gesproken.’ Plotseling bedacht ze iets. ‘Wacht eens even, die advocaat... is toch niet een van je...’ Ze trok een vragende wenkbrauw op.

‘Wie volgt?’ vroeg Sandra, die naar Lorna knipoogde. ‘Lorna, heb jij nog een smeuïg skelet in de kast?’

Oké, verandering van onderwerp dus blijkbaar.

‘Naast alle schoenen, bedoel je?’ Lorna knikte. ‘Om de waarheid te zeggen, ja. Het scheelde bij mij ook niet veel of ik had vorige maand een paar Fendi’s onder mijn shirt gestopt en Ormond’s uit gesmokkeld. Ze waren zo prachtig...’ Ze dacht terug aan het zwarte leer, de volmaakte kleine gespjes. ‘... ik zou ze gekocht hebben, maar ik ben blut.’ Het was even stil. ‘Blutter dan blut. Ik heb meer dan dertigduizend dollar aan creditcardschuld, dus ik ben bij een consultant geweest die al mijn passen doormidden heeft geknipt en me op een budget heeft gezet.’

‘Red je het nu?’ Helene keek haar recht aan. ‘Want als je geld nodig hebt, help ik graag. Echt.’

Lorna werd warm vanbinnen. ‘Dat is ontzettend lief, Helene, maar eigenlijk – en ik moet dit afkloppen – denk ik dat ik het begin te leren. Ik heb laatst geherbutgetteerd en een paar van mijn schatten online te koop gezet...’

‘De Gusto’s,’ bracht Sandra ademloos uit.

‘Yep.’ Lorna herinnerde zich hoe verrukt ze was geweest toen Shoegarpie (1) op de schoenen had geboden, en hoe geweldig het was geweest toen een nieuwe persoon, shoeshoesheboogie (0) had toegeslagen en haar had overboden, waardoor de Gusto’s het ongelooflijke bedrag van 210 dollar 24 hadden opgebracht. ‘Jammer dat je naast het net viste. Maar om eerlijk te zijn heb ik er maar vijfenzeventig voor betaald bij een outlet in Delaware. En dat zonder btw.’

‘Ik zie een reis in onze nabije toekomst,’ zei Sandra, maar toen ze erover nadacht, voegde ze eraan toe: ‘De verre toekomst is ook goed. Als je weer geld hebt.’

Lorna knikte. ‘Ik moet een andere baan zoeken. Dat zal alles veranderen. Of er ten minste voor zorgen dat ik zo nu en dan een paar kan kopen.’

‘Maar in de tussentijd heb je deze groep opgericht,’ zei Helene knikkend. Er viel bewondering in haar ogen af te lezen, in plaats van de veroordeling die Lorna verwacht had – van iemand als haar stiefmoeder, bijvoorbeeld – na het horen van dat enorme schuldbedrag. ‘Een goeie zet.’

‘Ja, dat had het kunnen zijn, als ik niet ook op eBay tegen Sandra op was gaan bieden en maaltijden oversloeg om evengoed voor meer schoenen te sparen.’ Lorna lachte en schudde het hoofd. ‘Ik ben echt verslaafd.’

‘Ik ook,’ zei Helene gelaten.

‘En ik,’ voegde Sandra eraan toe.

‘Eh... ik niet.’ Dat was Joss. Ze keek hen met grote ogen en roze wangen aan. ‘Als het tijd is voor het opbiechten van geheimen, heb ik er ook eentje.’

Lorna’s hart sloeg een slag over. Ze ging toch niet vertellen dat ze niet van schoenen hield?!

‘Nou, ten eerste...’ ze trok de Miu Miu’s uit die ze vorige week van Sandra had gekregen en haalde een prop vloeipapier uit de teen. ‘... heb ik maat 36.’

‘Maar...’ Lorna wist niet wat ze moest zeggen. ‘Dat kan toch niet lekker zitten?’

‘Ze zitten lang niet zo slecht als sommige van de SuperMart-schoenen die ik heb gehad. Ik snap nu dat jullie ze graag dragen. Ik heb gewoon nooit eerder de mogelijkheid gehad om goeie schoenen te dragen. Ik ben bij de groep gegaan omdat ik op dinsdagavond weg moest zien te komen bij de Olivers. En een schoenenbijeenkomst leek me beter dan een groep voor mensen met een seksuele stoornis.’ Ze keek plagerig naar Sandra. ‘Even goeie vrienden.’

Sandra lachte hardop. ‘Je hebt de juiste keuze gemaakt.’

‘Zeker.’ De gezichtsuitdrukking van Joss werd weer ernstig. ‘Helemaal. Maar jullie drieën zijn ook zo geweldig, ik weet gewoon niet wat ik gedaan had als ik jullie niet had ontmoet!’

‘Nou, we laten je nu niet meer gaan, ondanks je maatje 36,’ zei Lorna. ‘Maar waar haalde je in hemelsnaam al die schitterende schoenen vandaan die je mee hebt gebracht?’

‘Tweedehandswinkels, vintagewinkels, Goodwill.’ Ze keek naar Helene. ‘Toen jij zei dat je net zo’n paar groene schoenen had gehad, was ik doodsbang dat je ze aan Goodwill had gegeven en ik ze gekocht had en naar je had teruggebracht.’

Helene lachte. ‘O, nee!’

Joss knikte. ‘Ik kneep hem echt!’

‘Nou, we hadden geen idee dat het niet je eigen dierbare bezittingen waren,’ zei Helene, die nog steeds verrast was door Joss’ bekentenis. ‘Wat doe je met de schoenen die je van ons in ruil hebt gekregen?’

‘Die heb ik allemaal staan in mijn kast in het huis van de Olivers. Ik ben net een ekster met alle mooie dingen die ik heb verzameld. Maar nu ik bekend heb, zal ik ze natuurlijk teruggeven.’

‘Ik zou zeggen dat dat niet hoeft, en het hoeft ook niet, maar wat kun je er anders mee?’ vroeg Lorna. ‘Hoewel ik het niet erg zou vinden om die Miu Miu’s van Sandra te hebben.’ Ze knikte naar het paar dat Joss net had uitgetrokken en keek toen naar Sandra.

‘Neem ze maar,’ zei ze. ‘Je mag ze hebben.’

‘Kun je me misschien een paar sokken lenen om op naar huis te gaan, Sandra?’ Joss gaf de schoenen aan Lorna en iedereen lachte.

‘Ik heb nóg een geheim,’ zei Helene toen de groep was gekalmeerd.

‘Ooo! Doen we nog een rondje?’ vroeg Lorna.

‘Ik hoop het niet,’ zei Sandra. ‘Jullie willen echt niet weten wat ik in de eerste klas met de kampioenschapgolfbal van onderdirecteur Breen heb gedaan. Wat is het, Helene? Kom maar op.’

Met een vreemde uitdrukking op haar gezicht van blijdschap vermengd met iets wat op angst leek keek Helene van de een naar de ander. ‘Ik denk...’ begon ze, waarna ze diep ademhaalde en het nog een keer probeerde. ‘Ik denk dat ik zwanger ben.’